ROZDZIAŁ IX

Bruno nie żartował. Nie żartował tym bardziej, że mu nie było do żartów. Znał Buta od najmłodszych lat Grajka. Grajek też był niezły numer. Był to numer 6. Z tą szóstką Grajek czuł się całkiem dobrze, gdyby nie fakt, że ten pieprzony But też miał numer i to blisko jego numeru. Podpatrzył raz Buta jak sprytnie wybierał numer w szatni tutejszego teatru, przebywającego akurat na festiwalu teatralnym z okazji któregoś roku poezji śpiewanej z akompaniamentem. Samochód w slalomie minął następną kałużę. Wybój, który złośliwie trafił w koło auta, spowodował znaczny spadek ciśnienia w silniku i samochód zaczął kołować do parkowania. Bruno był bezsilny. Telefon marki nokia się rozłączył. Na ulicy żywego ducha. Deszcz. Plucha. Jesienne nastroje.

To wszystko jest za piękne, żeby było prawdziwe - powiedział Bruno do Lilly Rostumkrawierkranz, która nieopatrznie znalazła się już jakiś czas temu obok niego. Były to przednie miejsca w samochodzie. Za przednią szybą była maska smukłego bolida, a przed maską już tylko droga. Wiatr lekko smagał jej twarz i stopy i dłonie nie wspominając o piersiach zakutych w obcisły stanik. Przypomniała sobie zasłyszaną w dzieciństwie piosenkę.
Zanucić Ci coś ?- zapytała Bruna od niechcenia.
Acha - odpowiedział miękko Bruno zmieniając fale radiową na 199,83 MHz w swoim samochodowym, może nawet kradzionym, radiu.